இக் கொடூர நிகழ்வையும், அதற்கு முன்னும் பின்னுமான நிகழ்வுகளையும் அப்படியே சந்தம் சிந்தாமல் கவிதையாகப் புனைந்திருக்கிறார் நூலாசிரியர் வாய்மை நாதன். வர்க்கப் பிரச்சினையும், அதையொட்டி எழுந்த புரட்சி அசைவும் காப்பியமாக வடிக்கப்பட்டுள்ளது.

இந்நூல், முக்கியத்துவம் வாய்ந்த வரலாற்றுப் பதிவு!

இப் பூமியில் ஒவ்வொரு மனிதனும் ஒரு மேதையாகவும், இன்ப மலர்ச்சியை மட்டுமே அறிந்த பச்சைக் குழந்தையாகவும் மாறிவிட முடியும் என்பதையல்லவா கவிதைகள் நமக்குக் கற்பிக்கின்றன.

தண்ணீரில்லாமல் வாழ்ந்துவிட முடியும். ஆனால் ஒருவன் கவிதை இல்லாமல் வாழ்ந்துவிட முடியாது என்றான் ஒரு மகாகவி. மகா கவிதைதானே அது! மனிதர்கள் எல்லோரும் கவிதையால்தான் வாழ்கிறார்கள். கவிதையின்மையால்தான் துன்புறுகிறார்கள் என்னும் விஷயத்தை இக் கவிதைகளால் புரிந்துகொள்வோம்.

தேவதேவன்

புதுயுகக் கவிதைக்குப் பொருளும், வனப்பும், வடிவும். எளிமையும் போல ஓர் புதிய எழுச்சியும் அவசியமாக வேண்டப்படுகிறது. முற்போக்கு யுகத்தில் கருத்தெழுச்சியும் ஒலி யெழுச்சியும் இணையாகவே வேண்டப்படுவனவேயன்றித் தனித்தனியாக மட்டுமல்ல.

நண்பர் அருணாசலத்திற்குப் பாரதியுகக் கவிஞர்களின் வரிசையில் மிக முக்கியமான இடத்தைக் கொடுப்பதற்கு நான் சிறிதும் தயங்க மாட்டேன்.

தீபம். நா.பார்த்தசாரதி